Blogtekst over de achtergrond van mijn roman ‘Een veilige plek’
Deel XII: Maatschappelijk werker Begeleid Wonen
Begeleid Wonen
Toen ik weer wat bijgekomen was van de ‘foute man’ heb ik nog een tijdje op de Telefonische Afdeling gewerkt. Die afdeling was inmiddels wel aan verandering toe. Het aantal hulpgesprekken nam af en er werden steeds meer intakes voor de vrouwenopvang gedaan. Ook face-to-face, om vrouwen die een plek in Blijf zochten goed te kunnen inschatten. Intussen had ik het werk aan de telefoon wel gezien en kwam het patiencen mij de neus uit. Bij een reorganisatie verhuisden sommige afdelingen naar andere panden in de stad. Er werd een nieuwe afdeling Begeleid Wonen geopend. Omdat ik nu enige jaren ervaring had als telefonisch hulpverleenster, mocht ik mezelf maatschappelijk werker noemen en kon ik solliciteren naar een baan bij Begeleid Wonen.
Overgekwalificeerd
Mijn loopbaan was sowieso een aaneenschakeling van banen waarvoor ik niet het precieze papiertje had. Meestal had ik genoeg aan mijn werkervaring en het feit dat ik overgekwalificeerd was. Weten jullie nog: ‘Psychologie, je kunt er meer mee dan je denkt'(Blog aflevering X)?
Poster uit 1982, met dank aan mijn studiegenote Barbara Zynda
Leergierigheid en een soepele geest hielpen mij om me nieuwe functies snel eigen te maken. Zo ontwikkel ik me nog steeds op verschillende terreinen, in plaats van me in één specialisme te verdiepen.
Ik kreeg de baan en werd maatschappelijk werkster met ‘eigen’ cliënten. Vrouwen die waren gevlucht uit geweldsituaties en na enkele weken crisisopvang doorgestroomd naar Begeleid Wonen. Ik ging hen begeleiden bij het opnieuw op gang brengen van hun leven, met of zonder kinderen, schulden, verslaving, psychiatrische of verblijfsproblematiek. Nog meer kreeg ik het gevoel een serieuze baan te hebben op min of meer mijn eigen niveau.
Wordt vervolgd
