Blogtekst over de achtergrond van mijn roman ‘Een veilige plek’. Deel vier: coördinerende taken
Coördinerende taken
Het werd voor mij ingewikkeld toen ik kinderwerkster met coördinerende taken werd. De constructie van meewerkend leidinggevende was vragen om moeilijkheden. Ik vond het nog steeds dankbaar werk om kinderen een veilige plek en leuke activiteiten te bieden. Stagiaires begeleiden vond ik een feest. Ik zag jonge mensen zich in een jaar tijd ontwikkelen van scholier tot professionele kracht. Roosters maken was op zich een eitje. Vergeet ook niet dat ik al veel ervaring had met kinderen en met groepen en dat ik afgestudeerd was als ontwikkelingspsycholoog.
Als coördinator – ik mocht mezelf geen leidinggevende noemen, daar hoorde een ander salaris bij – was ik vol goede bedoelingen. Ik zou een ‘aardige baas’ zijn. Naast mij werkten enkele vrouwen die een tweede kans kregen op de arbeidsmarkt door middel van een zogenaamde Melkertbaan. Met roosters maken en aardig zijn kwam ik er niet als hun leidinggevende. Wanneer ik aan het begin van een overleg een rondje deed waarbij ik iedereen vroeg hoe het ging, viel er een vijandige stilte. Er was veel gezeur over de roosters. Er waren collega’s die geen middag- of avonddiensten wilden draaien, terwijl die toch eerlijk verdeeld moesten worden.
Ik kon aardig zijn tot ik een ons woog, vanwege mijn dubbele positie werd er toch tegen mij aangeschopt. Ik werd beschuldigd van neerkijken op mensen met Melkertbanen, wat ik echt niet deed. Wel had ik moeite met de vijandigheid. En ik vond het vreemd dat ze op het werk zaten te kleuren, omdat dat therapeutisch zou zijn. Maar ik durfde er niets van te zeggen. Uit deze periode heb ik twee dingen geleerd: de constructie van meewerkend leidinggevende was waardeloos én ik was niet uit leidinggevend hout gesneden. Juist omdat ik zo graag aardig gevonden wilde worden.
