Blogtekst over de achtergrond van mijn roman ‘Een veilige plek’.
Deel VII: Het Meldpunt Vrouwenopvang
Het was een uiterste maatregel om de stekker eruit te trekken bij belterreur. Ik kon het slecht aan mezelf verkopen dat ik aan het werk was bij een hulplijn terwijl die lijn niet bereikbaar was. Dus al ging de telefoon tijdelijk niet, de stress was er toch. Na een half uur deden we de stekker er weer in, gespannen afwachtend of het dwangmatige gebel ophield of opnieuw begon. Nu, jaren later, ben ik nog steeds geen liefhebber van telefoneren. Het medium is me te dwingend. Ik spreek liever mensen in het echt of communiceer via mails en andere teksten.
Meldpunt
De andere lijn die we bedienden was het Meldpunt Vrouwenopvang. Dit nummer werd gebeld door vrouwen die wilden vluchten voor een geweldadige partner of familielid. Zij zochten een veilige plek in een opvanghuis. Wij konden zien waar er plekken waren, lokaal of in andere regio’s en de vrouwen daarheen verwijzen. Voor locale plekken screenden we de belsters of deden complete telefonische intakes. Het was belangrijk om uit te vissen of het niet om een huisvestingsprobleem ging. Het gerucht ging dat je via een plek in de opvang makkelijk aan een huurwoning kon komen. Dat was helemaal niet zo makkelijk. Toch wilden we voorkomen dat vrouwen onder valse voorwendselen in een Blijfhuis terechtkwamen.
Onze achterdocht op dit gebied varieerde. Sommige collega’s van de hulplijn leefden zich sterk in in iedere belster, andere stelden zich op als detectives om bedrog aan het licht te brengen. Toch hadden we allemaal antennes voor de echte huiselijk-geweldproblemen.
Niet alleen de vrouwen zelf belden. Het waren vaak ook betrokkenen: vrienden of familieleden; hulpverleners, zoals huisartsen; werkgevers of docenten. We werkten goed samen met de politie. Nog steeds herinner ik me een groot aantal namen van politiebureaus. Als ik berichten lees of hoor van politie Gooi- en Vechtstreek moet ik altijd meteen aan huiselijk geweld denken.
Koeien en schapen
Betrokkenen hadden vaak het idee dat ze iemand moesten redden en konden zware druk uitoefenen aan de telefoon. Ze wilden dan niet horen dat er geen plek beschikbaar was, of dat de vrouw naar een andere regio moest uitwijken. Uitwijken naar een kleinere, verder gelegen plaats was vaak veiliger, maar niet iedereen zag er heil in om onze stad te verlaten. Een latere cliënte van me zei: ‘Ik heb een tijdje in Den Helder gezeten, maar ik zag daar alleen maar koeien en schapen.’
Poster van Blijf van m’n lijf – jaren 70
Veiligheid en een nieuw begin waren belangrijk, maar een aantal cliëntes eiste meer dan dat. Nou zit niemand voor zijn lol in de opvang. In de loop van de tijd is het verplicht samenwonen in leefgroepen wel verdwenen. Dit idealistische idee bleek in de praktijk niet te doen vanwege verschillende gewoontes, leefomstandigheden en culturen. Deze verschillen waren helaas bronnen van vele conflicten, waardoor de opvang vaak als een hel werd gezien. ‘Ik krijg er jeuk van,’ zei een belster eens tegen me. De eerste keer nam ik dat letterlijk. Ik dacht dat ze het over vlooien had.
‘Het zijn zeker allemaal buitenlandse vrouwen daar,’ vroegen buitenstaanders me. Ja, er woonden veel vrouwen van buitenlandse afkomst, maar niet alleen die. Daar waren redenen voor.
Wordt vervolgd
