Blogtekst over de achtergrond van mijn roman ‘Een veilige plek’.
Aflevering III: Kleine monsters
Sommige kinderen waren zo beschadigd, dat ze zich gedroegen als kleine monsters. Ze sloegen, beten en krabden. Ik herinner me voor altijd een incident in een speeltuin waar ook andere kinderen uit de buurt kwamen spelen. Eén van ‘onze’ kinderen stond bovenaan de glijbaan op haar beurt te wachten. Het jongetje voor haar schoot niet genoeg op naar haar zin. Daarom beet ze hem keihard in zijn arm. De jongen schreeuwde natuurlijk, hij had een gemene bijtwond.
‘Mevrouw, vindt u dat normaal?’ vroeg één van de volwassen omstanders.
‘Nee, dat is niet normaal,’ zei ik.
Meer kon ik niet zeggen. Ik kon en mocht niet uitleggen dat we recht tegenover een Blijf-van-mijn-lijfhuis zaten en dat dit meisje en haar moeder ernstig mishandeld waren. In het vervolg durfden we het betreffende meisje niet meer mee naar buiten te nemen. Eénmaal dreigde ze mij een stuk stoeptegel naar mijn hoofd te gooien. Toch probeerde ik ook haar zoveel mogelijk kind te laten zijn. Voor de meeste kinderen was Kinderwerk een veilige en gezellige plek. Dat gunde ik ook aan dit zwaar beschadigde kind en dat was niet eenvoudig. Ik vroeg me af, hoe zij verder zou opgroeien.
Solidariteit?
De vrouwen en kinderen bleven meestal een half jaar of langer. Met mijn naïeve hoofd was ik in het begin geschokt wanneer ik merkte dat vrouwen uit verschillende culturen elkaar naar het leven stonden. Er was een groep Marokkaanse vrouwen die ruzie had met een Turkse vrouw omdat ze ‘raar’ was en stonk. Solidariteit? Ammehoela. Dan was ik wel trots op de kinderen die zeiden: ‘Onze moeders hebben ruzie, maar wij spelen gewoon met elkaar.’
Frustrerend vond ik het, dat wij als kinderwerksters ons niet met de vrouwen mochten bemoeien. Het leek mij belangrijk om af en toe een praatje met de moeders van onze kinderen te maken, zodat zij hoorden wat het effect was als zij hun kinderen bij ons dropten en snel wegliepen. Maar de vrouwen waren off-limits, zij vielen buiten onze deskundigheid.
Wordt vervolgd
